گل نیلوفر نماد ریاضت، تندرستی، زیبایی، عشق، کامیابی، صلح جهانی، باروری، عبادت، حمایت از موجودات زنده و قدرت حاصل خیز بودن زمین است. گل نیلوفر آبی ریشه در خاک و ساقه در آب دارد و روی آن به طرف خورشید است. این گل نماد نجابت، رشد معنوی، کمال و چرخه تولد و رشد انسان نیز است. نیلوفر مظهر روشنایی نیز بوده در نتیجه حاصل قدرت خلاق خورشید ، ماه و آتش نیز هست. از این گل به عنوان محصول خورشید و آب ها هم نام برده می شود.

کاخ تچرا، تالار آینه یا کاخ زمستانی ویژه داریوش بزرگ از نخستین کاخ‌هایی است که بر روی سکوی تخت جمشید یافته شد. سنگ‌های این کاخ، خاکستری است به‌گونه ای‌ که بازتاب آدمی در آن می‌افتاده و از همین رو تازگیها آن را آینه خانه یا تالار آینه هم می‌خواندند. بر روی دیواره‌های پلکان این کاخ نقشهای گوناگونی دیده می‌شود. از شاهان هخامنشی داریوش بزرگ، خشایارشا و اردشیر سوم سنگ نوشته‌هایی در این کاخ به جای مانده‌است.

در اساطیر کهن ایرانی یک خدای محافظ بوده‌است، که معمولاً با بدن گاو نر یا شیر، بال عقاب و سر انسان نشان داده شده‌است. در فرهنگ‌های مختلف به نام‌ها و شکل‌های گوناگون وجود دارد. چهره‌هایی از لاماسو هنوز در بنای پارسه (تخت جمشید باقی‌مانده‌اند. این آثار معمولاً به آشوریان باستان نسبت داده شده‌اند. لاماسو را در ورودی شهر قرار می‌دادند تا هرکسی که وارد شهر می‌شود بتواند آن را ببیند. لاماسو از جلو ایستاده و از کنار در حال راه رفتن به نظر می‌رسد. از این حالت برای قدرتمند نشان دادن لاماسو استفاده می‌شده‌است. لاماسو در زندگی واقعی بسیار بلند بوده‌است، از همین رو از آن به عنوان نمادی از قدرت استفاده می‌کردند.

شکل متمایزی از ستون است که در دوره معماری هخامنشیان در ایران باستان توسعه یافت و احتمالاً شروع آن اندکی پیش از ۵۰۰ سال قبل از میلاد بوده است. این گونه ستون‌ها عمدتاً از بازمانده‌های تخت جمشید شناخته می‌شوند، جایی که ستون‌های اصلی عظیم دارای یک پایه، بدنه شیاردار و یک سرستون با دو جانورِ پشت به پشت هستند که اکثراً نماد گاو دارند. کاخ‌های هخامنشی دارای تالار ستون‌دار عظیمی به نام آپادانا بودند که توسط چندین ردیف ستون در داخل نگهداری می‌شدند.